Ozon w stomatologii.

Ozon został odkryty w 1840 roku przez niemieckiego chemika Christiana  Schonbeina, a do stomatologii został wprowadzony w 1934 roku i użyty do leczenia paradontozy.

Jest to gaz niepalny, lekko niebieski, mający charakterystyczny zapach kojarzony z wyładowaniami atmosferycznymi w czasie burzy. Posiada silne własności utleniające oraz silne działanie niszczące bakterie, grzyby i wirusy. Mechanizm działania niszczącego na komórkę  bakterii polega na tym, że zostaje kolejno zniszczona ściana  komórkowa, błona cytoplazmatyczna,  a na końcu wnika w strukturę DNA, w związku z czym bakterie nie są w stanie uodpornić się na jego działanie. Hamuje on wytwarzanie mediatorów zapalenia, zmienia pH środowiska z kwaśnego na zasadowe. Klinicznie powoduje zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz przyspiesza  gojenie się ran.

W stomatologii ma zastosowanie w:

• leczeniu próchnicy (szczególnie powierzchownej),
• znoszeniu nadwrażliwości,
• odkażaniu kanałów w trakcie leczenia endodontycznego,
• remineralizacji szkliwa,
• leczeniu stanów zapalnych dziąseł, przyzębia, opryszczkach, aftach,
• w chirurgii stomatologicznej, po ekstrakcjach zębów mądrości i w implantologii.

Zastosowanie ozonu w stomatologii jest nieszkodliwe, biorąc pod uwagę relatywnie wysoką koncentrację przy bardzo krótkim czasie podawania. Sam zabieg jest bezbolesny, krótki i bezinwazyjny. Należy jednak pamiętać, że są przeciwwskazania do jego stosowania – ciąża, świeży zawał, nadczynność tarczycy, niewyrównane nadciśnienie, alergia na ozon.

W porównaniu z klasycznymi metodami leczniczymi (antybiotyki) leczenie ozonem jest niezwykle obiecujące.