Nie można wskazać jednej osoby, która wynalazła laser. Urządzenie to powstało w wyniku pracy wielu wybitnych naukowców, a podwaliny teoretyczne jego działania stworzył Albert Einstein. Pierwsze próby do terapii laserowej w stomatologii rozpoczęły się w 1964 roku. Prawdziwym przełomem było dopuszczenie w 1987 roku lasera CO₂ zaprojektowanego wyłącznie do celów dentystycznych. Od tamtej pory nastąpił dynamiczny rozwój tych urządzeń.

Ze względu na rodzaj materiału aktywnego w stomatologii stosuje się 5 podstawowych typów laserów. Ja skupię się na laserze diodowym, ponieważ w ostatnim czasie nasz gabinet „powiększył stan posiadania” o powyższe urządzenie. Długo zastanawialiśmy się nad jego zakupem, ale odbyte liczne szkolenia przeważyły szalę niezdecydowania wynikającą głownie z ceny tego urządzenia.

Laser diodowy stanowi najbardziej wszechstronną klasę laserów. Stosuje się go jako urządzenie biostymulacyjne i terapeutyczne, w mikrochirurgii tkanek miękkich, periodontologii i endodoncji. Należy również podkreślić jego możliwość fotoaktywnej dezynfekcji mającej zastosowanie w implantologii, endodoncji czy w leczeniu stanów zapalnych przyzębia.

Jednak nie u wszystkich pacjentów można stosować można stosować biostymulację laserową. Wysoka gorączka, miesiączka, nadczynność i niedoczynność tarczycy, nowotwory, ciąża, padaczka, do 3-go miesiąca po zawale, arytmia, niestety stanowią przeciwwskazanie.

Do jego zalet zaliczamy pomoc w leczeniu nadwrażliwości, wykorzystanie po skalingu, jego zastosowanie przed podaniem znieczulenia podnosi próg bólu, łagodzi objawy aft i opryszczki oraz przyspiesza ich gojenie, zastosowany po usunięciu zębów mądrości zmniejsza dolegliwości bólowe, obrzęk i szczękościsk, a także powoduje lepsze gojenie, wykorzystanie do leczenia zapaleń nerwu trójdzielnego, chorób stawu skroniowo-żuchwowego.

Podsumowując, laseroterapia jest bezpieczną metodą światłoterapii, która oddziałuje jedynie na zmiany chorobowe, nie wpływając na zdrowe tkanki.